Laurdag 18. oktober 2025: Plymouth

I dag har vi ein liten latmannsdag, vi har berre ein informant som vi skal møte, og ho skal kome hit til hotellet ved nonsleitet, og da kunne vi endeleg ta det litt med ro frå morgonen av, og det var jo heilt gull etter nesten to veker prega av lett jetleg og nokså intens aktivitet. Vi fekk også låne eit møterom på motellet, så alt låg til rette for ein fin og produktiv dag. Og dama, saman med dottera, møtte til avtalt tid klokka 12. Denne dama var også godt vaksen, 96 år eller så, og da det i den innleiande samtalen kom fram at ho ikkje hadde teke på seg høyreapparatet, så frykta eg det verste. Dessutan trudde eg av ein eller annan grunn at ho var austnorsk, men vel inne på møterommet henta ho fram høyreapparatet, og var pluteseleg veldig klar for å snakke norsk. David skulle prøve å gå igjennom dette med samtykke, men slike ting brydde ho seg i liten grad om, ho var her for å snakke norsk, og det gjorde ho verkeleg. Og det skulle ikkje så mange orda til før det gjekk tydeleg fram et dette var ein vestlending, med opphav i Sandnes og Nordfjord. Og dama snakka lenge og vel om oppveksten sin i det nordvestre hjørnet av Nord Dakota og livet som lærar. Kort sagt, det var moro å høyre på henne, og trass i høg alder, så var ho klår og grei. Og om ho kanskje var ørlite rusten i starten, så gjekk det også lettare etter kvart. Dottera sat som sagt og såg på, og vi to gjekk under elisiterigsdelen ut for å prate litt og ikkje forstyrre opptaket. Men da vi kom inn etter ei stund var dei alt ferdige der inne, oppgåvene passa nok ikkje så godt, dessutan tok ho til å bli sliten av all snakkinga på norsk. Men det var tydeleg at ho hadde hatt ei fin stund saman med oss; vi vinka avskil og fann oss ein plass inne på hotellpuben, for no var det mattid. Deretter skulle ungdommane ut på shopping, medan eg tenkte å arbeide. Men det gjekk ikkje meir enn høveleg bra; sjølv om motellet her er av dei betre, så er ikkje internettet optimalt, det er ustabilt og ein kan ofte bil kasta ut. Det gjer det vanskeleg båre å arbeide på nettet og kommunisere på e-post.

Det om var mest prekært no var å etablere kontakt med Arlene i Glenwood, i tillegg til at eg hadde arbeidskrav å rette. Rettinga gjekk dårleg sidan nettet var ustabilt, men eg fekk da sendt ein e-post til Glenwood, og etter ei stund også svar derifrå som var positivt, leiaren på museet skulle stikke innom Arlene og få den infoen vi treng, og da er det problemet løyst, håpar eg.

Etter ei stund var ungdommane tilbake og kvelden avslutta vi med litt meir mat, og også litt prating på rommet til Sophia.

Og slik går nu dagan…