Arnstein på prærien – og pampasen

I dag er siste dagen vår i dette merkelege landskapet, og rundt 9 kom Anders og kona med pickupen for å ta oss tilbake til flyplassen. Eg har heile tida hatt litt dårleg samvit for at han bruker tida si på oss, men no skulle han altså vere med kona inn til ein doktor i byen, og da er det litt lettare å definere seg inn som gratispassasjer. Og dette er også den siste dagen vår med feltarbeid, eg reiser ikkje tilbake til gamlelandet før fredag, men i morgon er eg nok berre turist i Buenos Aires, og derfor bli nok dette også den siste dagen med blogging her frå pampasen i denne omgang. Men berre så det er sagt, eg har hatt fem retteleg fine veker på vegen/roaden både her i Argentina og i Midtvesten. Eg forstår at eg er heldig som i det heile har mulegheit til å reise slik eg gjer – og som også får lov til å oppleve dette: Life is good – som dei seier 😊

Og igjen kom Anders etter avtalen til hotellet, og og vi fekk lasta opp koffertane våre. Og så venta rundt tre timar på litt varierande vegar nordaustover: og vi bevega oss gjennom eit landskap som vi såg og fotograferte for nokre dagar sidan, det var framleis like storslått, men no visste vi også litt meir om kva som verkeleg var storslått, og kva som berre var bittelitt storslått: det er tydelegvis stor skilnad på det. Elles var dette også ei danningsreise i argentinsk trafikk-kultur: på turen hit var bilen ny og Anders køyrde i stor grad slik eg (reint intiutivt) ville ha gjort, men no var han og bilen skikkeleg «brothers in arms», og da gjekk det verkeleg unna. I Misiones sleit eg  litt med å forstå dette med fartsgrenser, men her fekk eg vel eigentleg svaret: det er fullstendig innafor å gonge fartsgrensa med to: så står det 60, så er 120 heilt klart innafor. Dette er jo eit enkelt system å forstå, men på svingete fjellvegar, så har det absolutt mange utfordringar (som at dei i baksetet kan bli bittelitt bleike om nebbet). Men etter knapt tre timar var vi tilbake i Salta, kunne ta avskil, og også sjekke inn på flyplassen. Etter nesten tre intense døgn var det nesten litt rart å ta avskil med Anders og folka hans.

Etter kvart kunne vi også sjekke inn og ta flyet til Buenos Aires. Det var venta veromslag i Salta med vind og regn, men dette slo eigentleg ikkje inn før vi var i lufta, og det to timane austover gjekk utan problem. Men det er mykje som kan skape problem, og i Buenos Aires fekk vi erfare kor krevjande ein fotballkamp kan vere: for den siste Argentina-kampen gjekk samtidig med at vi landa, og da var det for det første veldig lang kø av reisande, og også veldig få taxiar (sidan dei aller fleste hadde stoppa for å få med seg kampen). Joda, i militæret lærte eg å stå i kø, men dei greiene dei klarte å skrape saman på Gardermoen, Stavern og Andenes var småplukk samanlikna med dette.

Åkke som, etter å ha venta nokså lenge, kom vi oss heim. Og den nest siste kvelden i denne byen vart runda av på ein restaurant her i nabolaget, og da gjorde vi eigentleg ein liten tabbe: vi bad om eit bord ute, og dei fleste borda hadde tak – med unntak av vårt, som berre dekte nokre av oss (les:ikkje meg). Og sjølvsagt begynte det å regne nokså heftig: eg fann ly inne i restauranten, medan dei tre bergens-damene tydelegvis hadde det som «fisken i vannet» – dei fann ly under  taket. Men da det vart tid for dessert og ein kaffiskvett, så søkte dei også inn under skikkeleg tak.

Og slik slutta den (nest) siste dagen min her i Argentina: I morgon skal eg berre vere turist og reise ned til bydelen Boca, og sidan dette er ein blogg om feltarbeid, sluttar eg her denne gongen.

Og slik går nu dagan…..

I natt hadde vi eit skikkeleg regnver, det starta litt da vi var på tur heim frå restauranten i går, og det tok seg skikkeleg opp fram mot midnatt. Og dette hotellet, eller i alle fall rommet mitt (som liksom er eit anneks), er ikkje så veldig godt lydisolert (for å seie det mildt), så når dråpane trommar på blikktaket, så skal ein ha veldig redusert høyrsel dersom ein ikkje får det med seg. Men i dag tidleg var det klårver igjen, gartnaren dreiv på med litt småarbeid i hagen, himmelen var veldig blå, fjellsidene var (for meg som fargeblind) grøne, mens det også i dag låg nysnø på dei høgste fjelltoppane sør for byen.

Etter frukost dukka Anders etter kvart opp, og no skulle vi ut på vingarden hans, som ligg berre nokre kilometer vidare ned (eller er det opp?) i dalen. Og dette er ein kar som har ambisjonar og som det ryk litt av når han hoppar og spring rundt, og sjølv om han no er nærare 70 enn 60, så er prosjektet hans å legge store planar for framtida her. For meg som halvgammal er det godt å sjå at ein enno ikkje treng å ha så stort fokus på duemat-i-parken-menyen, framleis er det altså ting det er moro å drive med og bygge opp sjølv om åra går… Og vingarden er absolutt eit arbeid «in progress», han har vinrankene på plass ( i alle fall det han treng så langt), han har bygd seg eit badebasseng inne på eigedommen, og ved vegen har han sett opp ei bygg som primært skal brukast til å underhalde turistar på ymse måtar; den eine dottera hans har også sett seg opp hus her, men han har også ambisjonar om å bygge sjølv, og han ser vidare for seg at resten av arverekka også med tida skal slå seg ned her.

Men no i dag var det altså feltarbeid som stod på planen, og like ved bassenget hadde han også eit skur med myggnett der vi lett kunne slå oss ned, og her i skuggen starta Marie og June språkdatafabrikken sin, først med litt småprat, men deretter målretta elisitering. Og her var det faktisk litt konkurranseinstinkt som vakna; sidan bror til vinbonden alt hadde gjort desse testane, så ville gjerne vinbonden vere vinnar. Så det var eigentleg god stemning her i myggnettbua. Men så kom det telefon frå kona, turistane som skulle vere der i halv eitt-tida, var alt på plass, og sidan eg delvis vaks opp på butikken til onkel heime i Trøndelag, så veit eg jo veldig godt at kundane har alltid rett. Derfor måtte vi pakke sakene våre og sette kursen tilbake til vingarden. Og der var det eit britisk ektepar som stod og venta og gjerne ville bli skolert i argentinske vindruer, og for å vere ærleg, dei visste verkeleg ikkje kva som venta dei. For er det noko Anders gjerne vil snakke om, så er det vindruer generelt, og ikkje minst hans eigne vindruer. Så derfor så vart det ei veldig lang forelesing nede ved vinrankane; det var absolutt interessant, men for oss som er fødde same året som Jurij Gagarin besøkte verdsrommet (og derfor held oss med ulike vondt-ar av ymse slag), så var det litt krevjande. Og når ein står slik og kjenner på alle dei ulike plassane det gjer vondt når ein berre står roleg og høyrer på at andre snakkar (og snakkar og snakkar), så var det eigentleg litt godt å sjå at denne briten (som altså er fødd same året som meg) først bøygde ryggen, deretter gjekk ned i kneståande før han på ulike måtar signaliserte at vertikal fosterstilling var neste post på programmet. Men trass i dette vart det ikkje gjort store endringar i den munnlege presentasjonen – Anders tok seg uvanleg god tid og gjekk uvanleg grundig igjennom korleis ein driv vindyrking i denne delen av verda (medan denne stakkars briten fekk større og større smerter).

Etter denne brutale danningsreisa skulle vi ned i kjellaren for å lære om korleis dei lagar musserande vin – og her er dei gammaldagse og bruker den tradisjonelle champagne-metoden: Sikkert litt gammaldags, men veldig interessant og moro: Og no hadde briten fått seg ei vintøtte å kvile ryggen sin på, så han kunne også samstemme med salige Syse om at «nu går alt så meget betre». Etter ei ny danningsreise gjennom champagne-laging og vinkjellar-teknikkar, vart det lunsj oppe i restauranten. Og her var det altså mat og vinsmaking: og som inntrønder kan eg berre seie at maten var frykteleg god (kjøtt som alltid), og vinen var absolutt ein høynare. Kort sagt, det var veldig godt!

Etter denne seansen ville Anders bade, og da er det berre å henge seg på, men av dei ulike tinga som eg IKKJE pakka med meg, så var badebukse høgt oppe på lista: her har eg eigentleg reist gjennom fire ulike årstider, og kofferten min tok seg nok reint vektmessig best ut utan badebukse. Men Anders og damene tok seg eit bad, og det var triveleg og godt med ein liten time utan nok å gjere.            Deretter var vi ein snartur innom vingarden til Anders igjen for å kjøpe med oss nokre vinflasker heim før han køyrde oss tilbake til hotellet igjen. Og slik slutta vel eigentleg ein ny dag her i Argentina.

Og slik går nu dagan …

I dag skulle turen vår gå til Cafayete, der Anders har vingarden sin. Avtalen vi hadde, var at han skulle bruke morgonen til å handle inn diverse utstyr, og så snart han var ferdig med det, skulle han kome og hente oss. Han meinte at han skulle vere klar i 9-tida. Men samtidig hadde han fortalt oss at her i Salta lever dei livet seint, ting går i makeleg tempo og kan meinte også bestemt at folk her går mykje seinare enn folk i Buenos Aires. Slik sett er vel eg også ein Salta-væring og burde finne meg godt til rette her. Klokka var nærare ti da pickup-bilen dukka og for å hente oss, men vi hadde ikkje køyrt mange kilometrane før det kom ein liten smell frå motoren, bilen mist motorkraft medan det kom ein litt hylande lyd når ein auka turtalet. Dette var på ingen måte ei glad-nyheit. Anders har ein fast verkstad her i byen der han bruker å få service på bilen sin, og som han blidgjer med nokre vinflasker i ny og ne, og det køyrde vi i sakte fart. Og sidan det nok ikkje var så veldig lenge sidan den siste vinflaska vart levert her, fekk vi prioritet på første klasse, og ei gruppe karar kasta seg over pickupen. Og dommen var klapt klar – det var turboen som hadde ryki og bilen var derfor ikkje køyrbar, særleg sidan vi skulle over ein fjellovergang der det var langt mellom hjelpestasjonane. Så da stod vi der, da, med koffertane våre. Anders meinte at vi no måtte ta bussen, men vi fann raskt ut at det ikkje var ei optimal løysing. Vi sjekka så leigebilar på nettet, men heller ikkje der fann vi noko. Men verkstaden kunne låne oss ein bil, men her møtte norske byråkratiske krav argentinsk tradisjon, for er det noko som ein vanskeleg får her i landet, så er det kvitteringar. Og utan kvittering, så er det uråd for oss å få refusjon. Og dersom ein får kvittering, så er det med ein mykje høgare pris enn utan. Så det skjer nok svært mange transaksjonar rundt om i dette landet som ikkje Staten får innsyn i. Men som alltid, det ordna seg for oss, og ein time seinare kunne vi laste opp tinga våre og bevege oss inn i eit nytt landskap. Vi køyrde ut frå Salta og inn i eit frodig landbruksområde der mellom anna tobakksdyrking var ei viktig næring. Og synet av tobakksplantar vekte gamle assosiasjonar hos meg, sidan da eg på 80- og 90-talet køyrde rundt i Wisconsin på jakt etter nordmenn, så var synet av tobakksplantar eit sikkert teikn på at eigaren var norsk. Men slik er det nok ikkje her. Etter kvart vart landskapet litt karrigare og vi kom til slutt inn i eit fantastisk fjell-landskap som kunne minne mykje om Grand Canyon med svært mange ulike fjellformasjonar. Vi stoppa fleire gonger for å fotografere, men ein innser jo at når ein er i eit slikt landskap, så er det heilt uråd å feste dette storslagne på film, det blir berre ei svært bleik attgjeving. Men dette var verkeleg eit storslått!

Til slutt opna landskapet seg litt igjen, og vi var inne i ein dal omkransa av veldig høge fjell. Dalbotnen er på rundt 1700 meter over havet, og fjella hevar seg opp mot 5000 meter. Og på nokre av fjelltoppane låg det litt nysnø. Byen Cafayate er ikkje stor, rundt 15.000 innbyggarar, men det er ein triveleg småby. Og hotellet som vi skal bu på dei neste to nettene, må seiast å ha sjarm (i tillegg til frykteleg dårleg internett). Anders hadde mykje å gjere, så han sette kursen ut til vingarden, medan vi tre lingvistane innretta oss litt og slappa litt av før vi utpå kveldinga gjekk ut for å få oss litt mat. Bak kyrkja fann vi ein svært triveleg restaurant, og der avslutta vi kvelden.

Og slik går nu dagan her oppe i fjella….

I dag måtte vi opp i rett tid, for Marie, June og eg skulle reise opp til Salta, der vi skal møte to norskspråklege brør. Flyet skulle gå i 9-tida, og vi måtte også sjekke ut frå hotellrommet før vi reiste. Taxien kom presist, og vi hadde veldig god tid da vi kom til flyplassen – sjølv om køen i skranken var veldig lang og gjekk veldig seint. Men da hadde eg i det minste tid til å sjekke at eg hadde med meg passet, og det hadde eg heldigvis. Sidan vi måtte sjekke ut frå hotellet før frukost, var flyplassen staden å få seg ein matbit medan vi venta. Men så er det eitt eller anna med tempoet på slike stader. Ein skulle jo tru at på ein flyplass veit dei at folk gjerne har litt dårleg tid og at det derfor er lurt å ha litt tempo i serveringa. Men slik tenker dei tydelegvis ikkje her – vil folk ha mat, så får dei sanneleg kome i god tid, viss ikkje, så får det heller vere. Så det som ein gong var god tid vart plutseleg dårleg tid før vi hadde fått serveringa. Men vi rakk det med margin, og flyreisa på to timar gjekk heilt utan dramatikk.

I Salta vart vi møtt av Anders, ein kar midt i 60-åra som saman med broren vaks opp med norsk heime. Og denne karen hadde lagt planane for oss, først vart vi tekne til hotellet, der vi sjekka inn. Deretter var det tid for litt mat og litt «aleinetid» før han litt utpå ettermiddagen kom og henta oss igjen og tok oss til huset som han har her i byen, for no skulle vi få møte broren Tore. Og Tore er ein pratsam kar av det litt «gamle» typen, ein kar som liker å fortelje, og som også er god til å snakke norsk. Og i to timar snakka vi med Tore, og han baud på seg sjølv. Men Tore er ein mann som snart er 80, og han hadde eit par timar å køyre før han var heime, så derfor braut han opp i sju-tida. Neste post på programmet var fjelltur: Anders ville ta oss med opp på ein fjelltopp og utsiktspunkt der vi kunne få fullt utsyn over byen. Men det var det tydelegvis mange andre som hadde tenkt også, så det var fullt trafikk-kaos oppe på toppen. Her slutta vegen plutseleg, og da var det om å gjere å prøve å lirke bilen rundt utan å bulka alt for mange av dei andre bilane som var der. Men utsikta var flott, det må eg seie. Og når ein køyrer rundt i gatene her, er det lite som minner om ein storby slik ein vanlegvis kjenner desse, men no i kveldinga såg vi lyset som skein over eit veldig stort område, og først da forstår ein at dette er ein by med rundt 600.000 innbyggjarar. Så var det tid for litt mat igjen, og dette vart ordna enkelt med ein take-away-pizza heime hos Anders. Og siste post på programmet var skyss tilbake til hotellet. Det vil seie, ungdommen var slitne og ville legge seg, så for dei var dette siste post på programmet. Men det er ein folklore-festival i gata her, og det ville eg gjerne sjå litt nærare på før eg tok kvelden. Så eg rusla meg ein liten tur for å høyre på den lokale folkemusikken og sjå på dei som dansa. Det var artig å oppleve, men samtidig er det tidleg dag i morgon, og derfor var eg fornuftig og gjekk og la meg før det vart så alt for seint.

Og slik går nu dagan ….

I dag skal vi ha ei samling i den nordiske kyrkja – skråstrek – den svenske klubben (som ligg under same tak og som i stor grad ser ut til å vere det same. Hit har vi altså invitert alle norskspråklege vi veit om i Buenos Aires-området til lunsj og samling. Tanken vår da var at vi skulle samle alle, deretter skulle vi gjere industrielle opptak a la Janne med heile fire stasjonar, Kari og Marie skulle arbeide med strukturerte metodar, medan June og eg skulle finne oss kvar vår krå for å berre å få dei til å snakke litt om laust og fast. Planen var jo god den, men likt med Putin fekk vi erfare at det ikkje berre er nok med ein plan for å sikre suksess. For det første trudde vi at vi skulle ha lokalet for oss sjølve, men slik er det dessverre ikkje her sør for ekvator – det måtte jo sjølvsagt strøyme på med framandfolk som også ville ha seg ein matbit. Dessutan var akustikken i lokalet slik at det ikkje var muleg å gjere leselege opptak. Og ikkje minst – Argentina måtte jo på død og liv spele VM-kamp denne ettermiddagen, slik at vi hadde lite rom for å fortsette utover ettermiddagen: For er det noko argentinararar tek veldig alvorleg, så er det nettopp fotball. Så denne planen funka altså ikkje. Men vi fekk gjort nokre opptak før serveringa, og akkurat da låg vi ganske bra an reint tidsmessig. Men det svenske smörgåsbordet dei serverte, var litt langdrygt sett med ein feltarbeidars blikk. I planen vår rekna vi med ein dryg time på eting, men da det hadde gått over ein time mellom forrett og hovudrett, forstod vi kva veg dette ville gå. Og da må ein som feltarbeidar berre senke ambisjonsnivået – ikkje minst fordi gjestene våre såg ut til å ha det veldig triveleg, nye band vart etablert og gamle gjenoppretta. Og da er det kanskje bra nok – sjølv om ikkje fangsten av språkdata er frykteleg stor. Og så var det denne fotballkampen da, for sjølv om alle såg ut til å ha det veldig triveleg, så hadde vi klokka og kampstart hengande over oss. Etter ei veldig kort rådslaging kom vi til at det viktige no var dele ut gåvene våre, og om nokon skulle lure på kva som står høgst på ønskelista til norsk-argentinarar, så er det Mills kaviar (og det må vere Mills, berre så det er sagt (kanskje pampaslingvistikken kan finne ein sponsor der?). Vi hadde også med nokre andre saker, men det var utan tvil Miiiiiiils som var vinnaren i denne konkurransen.

Etter måltidet tok folk til å orientere seg heimover for å sjå denne kampen, og vi vart også åtvara om at dersom vi ikkje var i ein drosje i god tid før klokka fire, så kunne vi berre gløyme den typen skyss. Og slik vart det nesten, vi gjekk ut i ei hovudgate like ved kyrkja, men det tok tid før vi hadde hell. Problemet vårt er at vi er fire, medan pandemirestriksjonane (som ser ut til å gjelde for nokre) berre opnar for tre (alle bak ein stor blastikkskjerm i baksetet). Men vi var eigentleg heldige, til slutt stoppa det ein bil som var villig til å sjå litt mellom fingrane med slike restriksjonar. Dermed kom vi oss også tilbake til hotellet, og eg kunne begynne å orientere meg etter ein plass å sjå denne kampen. Ikkje det at eg i dag er så veldig fotballinteressert, men er det VM-kamp. så er det VM-kamp. Men alle barane i strøket var fulle og slapp ikkje inn fleire. Endskapen vart at eg litt betutta gjekk på rommet og såg kampen på NRK. Eg må innrømme at det var litt rart å sitte her og sjå på ein argentinsk fotballkamp via gamlelandet. Men det funka det, det einaste eg kan innvende er at overføringa via NRK var litt seinare enn den argentinske, slik at når det vart mål, så steig jubelen i gantene her før eg såg noko anna enn at ein argentinar tok med seg ballen over midtlina.

Jaja, slik gjekk no enda ein dag her i dette veldig merkelege landet….

Igjen ein dag med feltarbeid, og denne gongen hadde Veronica skaffa oss ein plass for intervjuet på eit av universitetsinstitutta som ligg rundt om i byen. Eg har jo på ein måte lært meg til at Buenos Aires er overmåte stor og at ein derfor ikkje kjem så langt med apostelhesten, men denne gongen kunne vi faktisk gå, og av og til er det nok raskare å bevege seg til fots enn å stresse med å finne rutetabellar eller praie ein taxi.

Vel framme vart vi møtt av ein sekretær i døra (merk at alle seriøse akademiske institusjonar bør ha ein sekretær eller to på instituttnivå!) Og her hadde dei rigga opp eit rom for oss, og kaffien stod også og venta. Og når vi hadde teke med oss alfajores på vegen, så burde dette verte ein suksess. Og det vart det, faktisk, sjølv om eg tvilar på at det eigentleg er kaffi og kjeks som gjorde det. Det var vel heller informanten vår, som tydelegvis likar å snakke norsk og som også er ei aktiv dame. Ho er med i eit songkor, og no skal dei på ein liten turne. Eg trur kanskje ikkje at det var det tonale finarbeidet i tenorrekka ho såg mest fram til, men heller det å vere fleire i lag –  og ikkje minst å vere på tur. Så vi hadde ei triveleg stund i lag, og etter at denne seansen var over, var det tid for litt lunsj på restaurant før vi reiste heim.

Heimturen vart litt kronglut, vi skulle ta bussen, men det er veldig mange demonstrasjonar rundt om i byen, og slike opptog i eit alt litt kaotisk trafikkbilete er oppskrifta til lange køar. Vi vart ståande og ståande, og til slutt fann vi ut at det beste nok var å gå. Eg veit ikkje om det eigentleg var raskare å gå enn å ta buss, men det kjendest i alle fall slik. Resten av dagen gjekk med til litt kontorarbeid av ymse slag, og vi runda som vanleg av dagen med middag på restaurant.

Og slik går nu dagan i storbyen….

For meg vart denne torsdagen ein litt ugrei dag i den forstand at eg ikkje fekk gjort det eg hadde tenkt å gjer; men samstundes så er det av og til slik når ein driv storskala feltarbeid. Vi hadde to avtalar i dag, samstundes så hadde eg eit nettmøte som eg burde vere med på. Og denne gongen fekk feltarbeidet vere, ikkje minst sidan det kan vere litt i meste laget når fem forskarar står på døra og vil hente ut språkdata av ein stakkar – du skal vere nokså sindig om ikkje dette blir opplevd som litt i overkant overveldande. Så derfor var det ikkje noko problem at eg vart i ro på hotellet. Eg arbeidde elles vidare med ein artikkel, og denne bør bli ferdig no. Derfor tok eg også feltarbeidspermisjon i ettermiddagsøkta berre for å bli ferdig. Og no trur eg at denne nesten er i mål.

Utpå kveldinga hadde eg avtale med dei gamle kjenningane mine om å gå på jazzkonsert, det er jazzfestival her i byen no, og det ville eg gjerne få med meg litt av. Eg tek til å bli svært så trygg i kollektivtrafikken her, og eg tok meg heilt utan problem fram til konsertlokalet. Dette hadde visst ein gong vore ein garasje som så hadde vorte fjonga opp med både scene og servering rundt småbord. Og konserten var også bra, sjølv om dette ikkje var musikk ein utan vidare går og nynnar til på heimvegen. Men det var moro, og sidan artistane skulle spele to sett, og vi hadde billettar til det første, vart det ein heller tidleg kveld. Men det kan også vere fornuftig å avslutte litt i rimeleg tid.

Og slik går nu dagan her i urbane strøk…..

Endeleg feltarbeid igjen: etter ein roleg morgon reiste vi i eitt-tida ut til verkstaden til norskargentinske John, eller Juan, som han jo heiter her. Dette er ein av dei som høyrer til den «yngre» innvandringsbølgja sidan han kom rett etter krigen. Eller bølgje og bølgje, det var vel meir som litt krusning å rekne. John (og kanskje særleg far hans) har eigentleg gjort det veldig bra her, trur eg. Han driv eit selskap som lagar pakningar til oljeindustrien, og dette er ei nisje som sikker kan vere lønsam for den som er kreativ og har tiltakslyst – og det har jo Juan. Her testa vi på ny ut feltarbeid-suksessen frå Oberá: vandrande feltarbeid, og medan vi gjekk rundt i verkstaden og såg på verkty og maskiner, kunne Juan fortelje om prosessane her. Eg trur det fungerte ganske bra. Deretter hadde vi ei økt med elisitering før verten meinte det var på tide med litt mat – og dette er sjølvsagt ein kar som har stamrestaurant og veit kva han vil. Vi var der i fjor også, og plassen og maten har ikkje vorte dårlegare, vi hadde verkeleg ei veldig fin stund med god mat og drykk – på same måten som det må vere vanskeleg å drive feltarbeid utan å drikke kaffi i Minnesota, er det nok utfordrande å drive med slikt arbeid her i Argentina utan å ha litt sans for vin.

Etter at vi kom heim, brukte Kari og eg litt tid på å skissere ein kort artikkel som vi helst skal ha klar medan vi er her. Eg trur ikkje vi treng så veldig mykje tid på å snikre saman dette, det er meir eit spørsmål om å finne tid.

Og slik går nu dagan her i dette merkelege landet (der sola står i nord)….

Fridagar, eller rettare dagar utan feltarbeid. Og etter å ha vore på vegen non-stop i tre veker, er det veldig godt med eit lite avbrekk. For det går relativt greitt når ein er i feltarbeidsmodus, da er det liksom det vi driv med og som har alt fokus. Og det er frykteleg moro og interessant – og ein opplever og ser mykje som vanlege turistar aldri får oppleve, eigentleg på godt og vondt. Men samtidig blir eg litt sliten av alle inntrykka. Så altså desse to dagane var det fri – og dermed tid til å arbeide med andre «jobb-ting» som ein må prøve å få unna og som vanskeleg kan ligge til eg er tilbake.

Måndagen regna det litt, men trass i dette var vi no på morgonen i turistmodus og det var derfor om å gjere å oppleve litt også. I fjor da vi var her, så var den berømte gravplassen i Recoleta stengd på grunn av pandemien, men no hadde vi altså sjansen. Og her er det opplagt at det er ein fordel å vere argentinar sidan det er her mange av dei mest kjende frå dette landet har funne ein siste kvilestad, men som ignorant europear, så kjenner eg ikkje til så veldig mange argentinske høvdingar. Likevel var det interessant å gå der, sjølv om eg nok vil tru at mange her neppe hadde som mål å bli turistattraksjon da dei drog det siste sukket og blei plassert i ei halvopen krypt her. Dette er liksom ein liten pueblo for daude, der det er sett opp små hus eller bygg der kistene står. Nokre har sett fram kistene i vindauget slik at dei er lette å sjå, og der er det gjerne det svenskane vil kalle ordning och redo. Andre av desse små bygga er i sterkt forfall, der rutene er knust eller golvet er borte slik at ein ser ned i underetasjen der kistene er stabla oppå kvarandre likt eskene i ein skobutikk. Nokre av kistene som står framme er i nokså dårleg stand og prega av råte og forfall. Det var som sagt kanskje ikkje slik dei hadde sett det for seg da dei søkte seg inn her.

Deretter var det lunsjtid, og sidan Ida reiser i dag, skulle vi ha eit «siste måltid» på det som i fjor var stamrestauranten vår eit par kvartal oppe i gata. Og det var jo veldig godt å kunne sitte slik i ro og mak, sjølv om eg ikkje klarer å bygge opp enorm matlyst når klokka berre er 12. Heime klarer eg meg fint med ein kaffiskvett og ei halvtørr brødskive med brunost på, men her er slike enkle matvaner vanskelege å vidareføre.

Ettermiddagen gjekk med til litt småtjon i sjangeren kontorarbeid, og i sjutida reiste eg inn til Palermo, der eg har kjentfolk. For 35 år sidan var eg nabo med ei jente frå Argentina, og vi har klart å halde kontakt fram til no. I fjor kunne vi møtast igjen etter alle desse åra, og no i år er det jo nesten som ein berre har vore ute ein liten tur. Uansett, det var veldig triveleg å møtast og dele minne og oppdatere kvarandre. Kort sagt så var dette ein kveld på Memory Lane…

Tysdagen var heller ikkje ein dag full av dramatikk, i alle fall om ein ikkje er oppteken av fotball generelt, og argentinsk fotball spesielt. For i dag klokka sju spelte desse staute pampas-karane mot ørken-gutar frå Saudi-Arabia. Og dette burde absolutt vere grei skuring for ei fotballstormakt som Argentina og grunnlag for å leite fram kuleramma. Men så er det no ein gong slik at ballen er rundt og alt kan eigentleg skje. Det gjorde det også her, arabarane vann sensasjonelt over Messi og co. Og stemninga i byen om formiddagen var veldig tydeleg merka av dette. Det var sorgtunge auge å sjå nesten uansett kor ein snudde seg. Sjølv dei som satt på uterestaurantane og klamra seg fast til eit ølglas så frykteleg melankolske ut.

Elles var dette mest ein dag for å ta det litt med ro og også gjere ulike småoppgåver. Vi var ute til lunsj saman, og ut på kveldinga tok vi bussen inn mot Palermo der det skulle vere ein makalaus restaurant som vi måtte teste ut. Og maten var god den, og vi hadde ein veldig fin kveld.

Og slik går nu dagan her i sørlege urbane strøk…

Dette er altså siste dagen her i Oberá for denne gongen, og som det kanskje har gått fram, så har vi hatt det veldig fint her. I dag har vi berre ein avtale, deretter har vi nokre timar til å gjere ingenting før flyet gjekk i kveldinga. Eg kom meg opp litt før åtte for å få meg frukost, deretter var det berre å pakke saman tinga mine for å sjekke ut frå hotellet, og drygt halv ti (pluss, pluss, pluss) var vi klare for å leite etter den neste (og siste) informanten; ho skulle vente på oss i det nordiske huset i Parque de las Naciones. Eg trudde kanskje at eg hadde ei lita aning om kor dette kunne vere, men det hadde eg absolutt ikkje – eg køyrde rundt litt etter gehør, og det var absolutt ikkje oppskrifta til suksess: Til slutt måtte eg krype til det sure eplet og stoppe for å spørje etter vegen, og eg kan ikkje seie anna enn at eg fekk bekrefta at intuisjonen min på ingen måte er til å lite på. Så det tok tid å finne fram til denne plassen. Men etter litt om og men fann vi endeleg Parque de las Naciones, og sjølv om dette er eit nokså stort område, kunne vi også til slutt finne dette skandinaviske huset. Og der stod det ei godt vaksen kvinne og venta på oss; det er veldig lenge sidan eg har fått ein slik stor og inderleg bamseklem som eg fekk her.

Etter bamseklemminga gjekk vi inn i huset (som no i varmen var veldig svalt) og småprata litt før datainnsamlinga starta. Prosedyren vår no er at vi snakkar litt om laust og fast litt før vi så på ulike måtar prøver å dokumentere den språklege bakgrunnen til informanten. Siste delen av datainnsamlinga går så på å gjere ulike elisiteringsoppgåver, og nokre klarer dette dårleg, mens andre klarer det veldig bra. Denne dama høyrer absolutt til den siste gruppa, og vi hadde ei veldig fin stund saman med henne. Etter at ho var ferdig med «eksamensoppgåvene» våre (som ho bestod med laud [for å bruke Seip og Selmer sitt måleinstrument]), var det tid for ei lita omvising i denne «landsbyen». Og ja. det skal veldig mykje til for at ein i slike samanhengar ikkje skal bli imponert og forstå kor viktig etnisk bakgrunn er for lokalsamfunnet, og det fine her er at ulik etnisk bakgrunn er grunnlag for samarbeid, og ikkje for konflikt.

Etter denne omvisinga måtte vi gå kvar til vårt, og eg må berre innrømme at det var litt vemodig å ta avskil med denne lettliva og vitale dama, og ikkje heilt overraskande vart det ein ny, god bamseklem.

Dermed var vi også ferdige med feltarbeid i dette strøket og kunne bruke dagen som litt turistar. Etter eit mål mat sette vi kursen mot ein foss som skulle vere ein skikkeleg turistattraksjon. Og det var mykje folk der, men dei var der primært på piknik, for sjølve fossen var ikkje rare greiene, eit vass-sikkel som sendte nokre dråpar ned ei bergside. Men vi fekk i det minste slege ihel ein time på dette også. Deretter køyrde vi til flyplassen, fekk levert bilen og sjekka inn. Og flyturen tilbake til Buenos Aires gjekk også fint, sjølv om det no er veromslag i lufta og det rista til tider relativt godt under flyreisa – så godt at dei ikkje ville ut med serveringstralla, sa dei. Og i skikkeleg regnver kunne vi finne nødhamn i hotellet vårt igjen.

Og slik går nu dagan her sør for ekvator…