Dette er siste dagen med feltarbeid, og akkurat no er det litt godt å tenke på, sjølv om vi har hatt det veldig moro og vi har fått møte mange interessante personar. Men det er også litt slitsamt å reise rundt på denne måten og heile tida møte nye folk. Vi skulle ned på Sons of Norway-losjen for å gjere intervju, men dette var litt «magical mystery tour»: vi visste lite kva vi ville finne av folk, for her var det Møyfrid som hadde regien. Møyfrid er ei dame som tok kontakt med meg i fjor, ho hadde studert på universitetet i Fargo (eller var det i Morehead) og ho kjente derfor det norsk-amerikanske miljøet i dette området ganske godt. No var ho her på ferie, og ho hadde altså sagt seg villig til å arrangere ein slik seanse for oss. Vi møtte opp i losjen klokka 11, og da var det ei gruppe på knapt ti personar som hadde møtt fram, mange med bakgrunn frå Hallingdal, men også Tydalen var representert ved Aaron og Arvid, to einegga tvillingar som hadde kome inn til byen frå Flom i Minnesota. Vi åt først lunsj, noko som skulle vise seg å vere ei aldri så lita utfordring sidan vi nettopp hadde ete frukost. Litt forsiktig prøvde eg meg med ein bolle suppe og ein halv sandwich i håp om at dette ville vere ein liten, overkommeleg porsjon – så feil kan ein altså ta om halve sandwichar!
Etter maten rigga vi oss til på to rom og starta med feltarbeid ut frå samlebandprinsippet. Dei fleste av informantane hadde vakse opp med norsk heime, og det var tydeleg at dei fann glede av å kome og snakke norsk med oss. Det var særleg to informantar som fascinerte meg, dei to einegga tvillingane Aaron og Arvid frå Flom i Minnesota. Desse to var «Norwegian bachelor farmers» i 60-årsalderen; dei budde saman og dreiv ein farm ilag. Eg hadde store problem med å skilje dei frå kvarandre; at dei også møtte fram med identiske klede, gjorde det ikkje lettare å halde dei frå kvarandre. Dei hadde røtene sine i Tydalen, og dialekten peikte også i den leia. Dette var altså karar som hadde budd saman heile livet, og dei var også svært koordinerte når dei snakka. Ein av dei kunne starte ei setning, medan den andre avslutta. Det var moro å høyre på dei. Utpå ettermiddagen tok det til å tynnast ut på «venterommet», da hadde nokre venta i fleire timar. Og klokka var nesten fire før vi kunne dra ut kontaktane, pakke saman utstyret og takke for oss.
No kunne vi endeleg ta oss tid til å vere litt turist, så vi køyrde derfor over elva til Morehead, Minnesota, der vi ville ta ein titt på Hjemkomst-museet. Dette er eit museum bygd rundt båten Hjemkomst, ein kopi av Gostadskipet som tidleg på 1980-talet vart sigla frå Duluth til Noreg og tilbake igjen. Og bak dette museet har dei også snikra saman ein kopi av ei stavkyrkje. Det er i og for seg OK å kunne seie at ein har sett dette museet, men for ein nordmann som har sett «the real thing» i galmelandet, er kanskje ikkje dette så overvettes interessant.
Så mykje meir skjedde vel eigentleg den dagen, vi fann oss ein plass for å ete middag, og resten av kvelden brukt vi på å kopiere materialet vårt.
Og slik går nu dagan i Nord-Dakota.