No er eg trygt på plass i Madison etter ein dag på vegen. I 9-tida tok eg avskil med motellet i Madison. Eigaren av motellet var no på plass ved disken, og da var stilen med eitt stramma opp litt. For denne karen, som var skotte, var både nyvaska og rein i kleda. Triveleg var han også, så det er godt muleg at eg har vore litt for streng i å dømme dette etablissementet nord og ned. Og ved frukostdisken kom eg i prat med ein annan triveleg kar, ein finsk-amerikanar. Han hadde mykje å fortelje om området, og det vart reine høgtidsstunda over speilegget og kaffikoppen.
Så var eg ein runde opp til Madison street, berre for å sjå huset der eg budde på 80-talet, før eg sette kursen til Coon Valley. Eg hadde ingen avtalar der, eg ville berre sjå plassen. Eg stoppa ved kyrkjegarden, og sjølv om eg har vore der fleire gonger tidlegare, er det alltid ei spesiell oppleving å gå forbi alle gravsteinane med norske namn, mange av dei har også norske inskripsjonar. Det regna litt, og derfor vart ikkje stoppen så veldig lang før eg sette kursen opp til Sparta, der hadde eg avtale med ein 93 år gammal mann med røter frå Nordfjord. Eg hadde avtale om tid, med hadde ikkje adressa hans, eg rekna med at i Sparta kjente alle kvarandre. Men det var heilt tydeleg eit mistak. Rett nok var dette ein småby, men det var optimistisk av meg å tru at alle dei 8000 som bur der skulle kjenne kvarandre. Eg kom da på at eg hadde telefonnummeret hans, men mobilen min var lite samarbeidsvillig – eg fekk berre feilmelding. Eg tenkte da å gå innom postkontoret, der bruker dei gjerne å kjenne mange. Men på vegen dit, stakk eg innom biblioteket, og der kunne dei hjelpe meg. Og utrusta med adresse, kart og gode råd om himmelretningar, fann eg da fram til gammalheimen der han budde. Mannen var hyggeleg han, men heilt umuleg å kommunisere med. Sjølv om han hadde sett nye batteri i høyreapparatet, fatta han lite av det eg sa. Eg prøvde først med litt trøndsk, det forsto han ikkje. Så prøvde eg etter fattig evne å snakke nynorsk til han. Heller ikkje det var til stor hjelp. I desperasjon slo eg over til engelsk. Heller ikkje det nytta. Eg måtte til slutt rope slik at store delar av nabolaget sikker fekk middagsluren forstyrra – utan at det heller hjelpte så veldig mykje på kommunikasjonen. Det var tydeleg at han var stø på norsk, men kva hjelper det når ein ikkje høyrer. Så samtalen (om ein kan bruke eit slikt uttrykk om det som skjedde) likna svært mykje på ”God dag mann – økseskaft”. Eg snakka om mitt, og han snakka om sitt.
No i kveld er eg altså framme i Madison, eg har sjekka inn på hotellet – og her er det faktisk reint og fint – og i 6. etasje har eg eit flott utsyn utover Lake Mendota.
Og slik går no dagan her i Midtvesten