På ny var det relativt tidleg revelje, enkel frukost på motellet The Bluff Inn før vi i halv ni-tida sette kursen frå Decorah til Spring Grove – denne gongen for å ta del i gudsteneste i den lutherske (les norske) kyrkja der. Og som så mange andre plassar her i Midtvesten var det fullt av folk på plass da klokka drog seg mot kvart over ni og gudstenesta skulle begynne. Vi sleit litt med å finne ein høveleg plass – det frista liksom ikkje så mykje å strene fram for å setje seg på første benk. Eg prøvde litt forsiktig å smyge meg ned på ein av dei bakre benkene, men der skulle songkoret sitje. Og sidan baryton-røysta mi neppe tek seg særleg godt ut i eit kor, måtte eg til slutt ta til takke med ein benk langt framme. Og messa byrja med at presten ønskte oss lingvistar velkomne, vi måtte reise oss – til full applaus frå dei andre frammøtte.
Etter messa var det samling i ”beismentet” – der skulle det vere kaffi, og norskspråklege var særleg velkomne. Her var det møtt fram både kjente frå dagen før, og også nokre eg tidlegare ikkje hadde snakka med. Mange av dei frammøte var takknemlege for igjen å få prøvd ut språkferdigheitene sine litt, og vi hadde ei triveleg stund.
Deretter var vi ein snartur bortom den gamle kyrkjegarden, eller rettare sagt plassen der dei gamle gravsteinane stod – da det vart behov for ein større parkeringsplass ved kyrkja, ordna dei enkelt opp i det. Berre ein av steinane hadde inskripsjon på engelsk, alle dei andre på norsk.
Ettermiddagen gjekk så med til eit eit lynkurs i gentesting og slektsforsking (noko som ikkje interesserte oss så veldig, kan ein kanskje seie), lunsj, eit kort besøk i ein ”amerikansk” heim i Decorah og middag, før vi til slutt sette kursen tilbake til hotellet. Som seg hør og bør på ein søndag, var dette ein relativt roleg dag for meg – andre på gruppa brukte ettermiddagen til feltarbeid på gamleheimen. Slik eg forsto det på dei, hadde visst dette vore ei svært interessant og uvanleg oppleving på mange vis.
Og slik går no dagan i Midtvesten