I dag har vi fått med oss tre statar, eigentleg utan å anstrenge så veldig. Som eg har prøvd å få fram tidlegare, så har vi hatt hovudkvarter i Decorah dei siste dagane, på eit i og for seg akseptabelt motell. Eg må seie at etter tre netter på dette tarvelege motellet i La Crosse, så aksepterer eg det meste, og dette kryp-innet i Decorah var heilt klart OK. Ikkje så mykje meir, men OK. Og med rosemåling på veggen, så bør dette også falle i smal for ein lite blasert inntrønder. Anyway, morgonen vart dedisert til Vesterheim, det største etniske museet i Amerika. Det var i og for seg ei interessant oppleving, men samstundes hadde dei samla på mykje rask frå gamlelandet. Kor som er, den norsk-amerikanske samlinga var interessant, og samlinga med gamle hus var også flott, sjølv om mange av bygga heilt klart hadde fortent litt betre omgjevnader. Uansett, guiden var entusiastisk og viste oss gjennom rom etter rom med treskjering, rosamaling, broderi og anna utagerande norsk-amerikansk ekspresjonisme. Rundt klokka tolv hadde Janne og Signe foredrag om dette prosjektet, og da var det stinn brakke med godt vaksne folk som hadde lyst til å høyre kva vi galningane driv med. Deretter var det ein runde med opptak med ein godt vaksen norsk-amerikanar inne på museet. Vi hadde eigentleg tenkt å gjere opptaket inne på eit av kontora, men der bråka det svært mykje frå vifta, så til slutt slo vi oss ned i eit av romma på museet. Der fekk vi arbeidsro, og opptaket glei relativt bra. Slike intervju med norsk-amerikanarar har eg gjort mange gonger, men det er alltid ei utfordring å få samtalen til å gli. Når det er folk ein ikkje kjenner og som ein veit lite om, krev det ikkje så reint lite konsentrasjon å få samtalen til å gå ”naturleg” – kva no det måtte vere.
Etter opptak og lunsj-pause på Coop-en i Decorah, sette vi kursen mot Mabel igjen, der venta Sonja med katt og veninne på at vi skulle dukke opp. Sonja sjølv sleit litt med norsken i starten, men veninna var svært så taletrengt, medan katta gjorde sitt beste for å male og sjarmere oss framandfolket. Denne sekvensen trur eg også stort sett gjekk greitt, damene var svært så lykkelege over i det heile å klare å halde ein samtale gåande på norsk i så lang tid – den eine av dei påsto at ho ikkje hadde snakka norsk på over 60 år – eg har eigentleg litt vondt for å tru henne.
På turen heim stoppa vi i Spring Grove, eg må med skam innrømme at vi da kjøpte lokalavisa, det er no ikkje kvar gong ein kjem på førstesida berre fordi ein synest det er stas å prate med framandfolk som snakkar det same språket som ein sjølv gjer.
Deretter venta Westby, turen dit gjekk utan problem, landskapet er vakkert rundt Mississippi-dalen, og i skumringa kunne vi svinge inn på motellet i Westby. Og for ein gongs skuld føler eg at GPS-en er overflødig, her har eg vore mange gonger tidlegare og kjenner vegane relativt godt.
Og slik går no dagan i Midtvesten