Dette er siste dagen her i denne omgang. Og no hadde vi avtale med Haugen-karane på Sørryggen og Bagstad-folket i Skogdalen. Begge desse besøka var interessante, kvar på sin måte. Haugen-karane er ungkarar godt oppe i åtti-åra, og eit besøk hos dei var som å gå tilbake i tid. Her kokte dei kaffi, laga mat og bakte brød på ein gammal vedkomfyr. Det er nok ein og annan som sikkert ville meine at å hyre inn ei hushjelp kanskje kunne vere ein god idé, men slik tenker nok ikkje desse karane. Dei såg ut til å vere svært så nøgde med livet sitt; her brudde høgt og fritt og kunne gjere som dei alltid hadde gjort. Dei hadde berre ei ku no, men det var nok til at dei kunne lage sitt eige smør enno. Men trass i at det meste av inventaret var det amerikanarar utan å bluke vil kalle vitage, hadde modernitetet også meldt seg her på desse kantane – dei var utrusta med noko av det mest gigantiske ein kan få tak i av satellitt-antenner. Da fekk vi altså bekrefta at alt er stort i Amerika.
Etter opptaka gjekk turen til Borgens Cafe i Westby gjen, der vi fekk oss litt mat. Deretter sette vi kursen ned Springdalen og Skogdalen til familien Bagstad. Begge er aktive pensjonistar, dei speler enno norsk musikk i Norskedalen trio, og mannen sjølv er ein habil treskjerar. Ingen av desse aktivitetane vart det gjort forsøk på å skjule. På veggane hang det diplom frå ulike spelmannskonkurransar, og treskurden var eit dominerande trekk i heimen. Eg er ingen kjennar når det gjeld slike ting, men slik eg kunne vurdere det, var mannen svært så stø med kniven. På kjøkenet hadde han hengt opp eit lite utskore skap med eit rundt hol i. Mannen var svært så stolt av dette skapet, men det er muleg at dette endra seg litt da vi begynte med folkeopplysning og kunne melde at dette brukte vere eit bruksmøbel som pryda mange norske heimar på 1800-talet, og da som oppbevaringsstad for lusekammar.
Før vi reiste, stemte han fela, og vi fekk høyre felemusikk, jodling og sjølvsagt ein spontan tostemt versjon av Nidelven. Etter kaffi og ”kokkis” gjekk turen vidare austover til Madison, der det ventar to dagar med konferanse.
Og slik går no dagan i Midtvesten.