I dag vakna eg veldig seint – klokka var godt over åtte da eg rota meg ut av senga og tusla ned i resepsjonen for å få noko å ete – sikringskosten her var kaffi og muffins, og etter ein muffins og to koppar kaffi kunne eg starte dagen. Søndagar er aldri gode dagar for feltarbeid på prærien, for da er sjølvsagt norskamerikanarane i kyrkja, og for ein utanforståande er det uråd å vite når det er kyrkjetid, nokre startar ni og er ferdig ein dryg time seinare, ander starta klokka elleve eller tolv og held det gåande til eit godt stykke utpå ettermiddagen. Uansett, det var denne Jimmi Boraas som eg gjerne ville snakke med igjen, eg gjorde opptak av han på 80-talet, og derfor ville det vere svært interessant å sjå korleis han snakkar no. Eg har forskt å ringa han fleire dagar, og eg prøvde også i dag, men no er eg nokså sikker på at folk her ser kven som ringjer, og dersom det ikkje er eit kjend nummer, så orkar dei rett og slett ikkje å svare – pågangen frå såkalla telemarketing, reklame og anna mas er så stor at dei ikkje bryr seg om å lyfte av røyret. Dessutan var som sagt sjansen nokså stor for at dei var i kyrkja, så til sist ga eg opp og gjorde det eg syntest var mest fornuftig – setje kursen mot Westby – det var trass alt over 500 km dit, så fekk vanslege norskamerikanarar vere vanskelege norskamerikanarar: Dersom det no er slik at dei berre tek telefonen når det er kjenningar som ringjer, så betyr det altså at ein som feltarbeidar er heilt avhengig av kontaktar for å kunne drive dettte arbeidet. Hmmm ….
Dermed kom eg til at det mest fornuftige ville vere å returnere til Westby igjen no – da ville eg vere framme før det var mørkt. Og som vanleg blir eg overraska over kor stort dette landet er: på eit kart ser det ikkje avstanden frå Appleton til Westby ut til å vere så veldig stor, men berre vent til ein tek til med å køyre – du store tid det er langt. GPS-en sette saman reiseruta mi, og her gjekk det stort sett i bakvegar, eg passerte Milan, og eg såg også rasteplassen som er laga der: i gamle dagar var utedassen her rosemåla – i dag har han fått ein meir kledeleg gråfarge. Eg stoppa litt ved ein kyrkjegard rundt Ecco, namna eg såg frå bilen såg norske ut, men da eg såg nærare på dette, var det restar etter ein gammal danskamerikansk kyrkjegard. Så meg fortsette, og om ikkje anna så opnar slike turar for å lytte seg gjennom heile Beatles-katalogen på ny, og med gamle, trauste slottar av denne Liverpool-gjengen på full guffe i kupeen, så går tida litt fortare. I gamle dagar ville eg hatt eit Minnesota-kart på fanget – i dag går alt etter GPS-en. Likevel veit eg ikkje heilt om eg likar dette så veldig – om GPS-en skulle bryte saman, så vil eg ikkje ha peiling på kor eg er og kor eg skal. Så lenge det fungerer, så er det veldig bra – og så langt har det gått bra.
I sekstida kryssa eg Mississippi og kom til La Crosse, og her sette eg kursen til Universitetet og også Madison Street for å sjå på gamle tomter: Sidan «påssån» min er tom, var eg også innom gamle Quillins (som no heiter Family) og kjøpte brød og salami, dessutan raska eg med meg eit par flasker linjeakkevitt frå «Family liquor store» (smak på den) som eg har tenkt å gje dei to kontaktfamiliane mine her i byen: Leum og Iverson.
Eg sjekka inn her på motellet i sjutida, og deretter var eg ein tur nedom restauranten her og fekk Canadian Walleye – etter nesten to veker i eit land der feittet stort sett dryp av alt ein puttar i munnen, er det frykteleg godt å få noko som ham bittelitt mindre feitt i seg (joda, det er kanskje ikkje så veldig mykje mindre, men det får så vere – så lenge ikkje feittet dryp ned frå kjakene mine, så er det jo nesten som helsekost å rekne.)
Resten av kvelden gjekk med til ingenting særleg viktig – og slik går nu dagan her på prærien ..